„Chicago Typewriter” już od samego początku wzbudzał spore zainteresowanie. Jednym z powodów był powrót Lim Soo Jung do krainy dram, a drugim fakt, że Yoo Ah In został również obsadzony w roli głównej. To wystarczyło, by wywołać wiele szumu i podekscytowania, ponieważ jest bardzo cenionym i szanowanym aktorem.
Drama opowiada historię znanego pisarza Han Se Joo (Yoo Ah In), który przeżywa blokadę pisarską. Podczas tego stresującego okresu w życiu Han Se Joo spotyka Jeona Seola (Im Soo Jung), jego zagorzałego fana, oraz Yoo Jin Oh (Go Kyung Pyo ), tajemniczego pisarza widmo, który nieustannie pomaga mu przejść przez blokadę pisarską. Losy tych trzech postaci są ze sobą splecione o wiele bardziej niż mogą sobie wyobrazić, ponieważ ich związek sięga lat 30. Tajemnicza relacja między tymi postaciami zabiera widzów w podróż w czasie, aby dowiedzieć się, jak ta trójka była połączona w przeszłości i jak ważne jest, aby pomagali sobie nawzajem w teraźniejszości.
Jeśli szukasz naprawdę głębokiego i fascynującego dramatu do oglądania w weekendy, nie szukaj dalej. Oto sześć powodów, dla których warto obejrzeć „Chicago Typewriter”.
- Bohater, z którym możemy się utożsamiać
Yoo Ah In gra Han Se Joo, zgorzkniałego, aroganckiego i samotnego pisarza, który jest również sławny jako idol. Większość dnia spędza w swoim gabinecie, pracując z dala od komputera, bez żadnych przerw. Nie ma prawdziwych przyjaciół. Co prawda jego menedżer jest najbliższą osobą, jaką ma, to jednak wygląda na to, że bardziej go irytuje, niż realnie wspiera.
Strach Han Se Joo przed samotnością sprawił, że jest nieszczęśliwy i niespokojny, odpychając tych, których kocha, jak najdalej od swojego życia. Chociaż czuje, że zbudował wystarczająco mocną ścianę, by wytrzymać zranienie i porzucenie, uczyniło go to znacznie bardziej bezbronnym. Se Joo doświadczył wiele bólu i zranień w swojej przeszłości. Został porzucony przez rodzinę. Trudno mu zaufać ludziom i wpuścić ich do swojego życia, dlatego jest taki niemiły i odpychający dla innych. Jego potrzeba bycia niezależnym i samolubnym wynika z dużego bagażu cierpienia w przeszłości.
Mimo, że postać Yoo Ah In jest łatwa do znienawidzenia i pogardy, jest w nim część, z którą możemy się utożsamić i zrozumieć. Pod egoistyczną i zimną powierzchownością kryje się osoba, która chce być akceptowana i kochana.
- Scenografia i garderoba
Uwielbiam retrospekcje do lat 30. XX wieku i ten specyficzny klimat tamte epoki. Zespół produkcyjny wykonał świetną robotę, ożywiając ten okres, skutecznie dodając do całego „pisarskiego” tematu dramatu.
Nie mogę się nadziwić, jak niesamowicie wszyscy aktorzy wyglądają w strojach z lat 30., a także w stylu vintage i staroświeckim klimacie wszystkiego. Trudno się powstrzymać się od gapienia chociażby na bibliotekę Han Se Joo.
- Ścieżka dźwiękowa
Ścieżka dźwiękowa idealnie pasuje do tonu i scenariusza tego dramatu. Dodaje ona kolejną warstwę i wymiar do dramatu. Przygotujcie serca, bo to niesamowita muzyka.
Wszystkie piosenki z tej ścieżki dźwiękowej są niesamowicie piękne i dodają melancholijnego i nostalgicznego nastroju dramatowi. Może ich też słuchać osobno, co skutecznie przypomina klimat całego serialu.
- Utalentowani aktorzy
Bez względu na to, jaką rolę przyjmuje Yoo Ah In, możesz być pewien czegoś absolutnie wyjątkowego. Jest geniuszem, jeśli chodzi o sztukę, a ta rola tylko to potwierdza. Widzimy wyraźnie, jak odnosi się do swojej postaci i przejmuje emocje i odczucia Han Se Joo, co sprawia, że bardziej sympatyzuję z jego postacią.
Im Soo Jung jest taka naturalna, jeśli chodzi o aktorstwo. A to oczywiście efekt wieloletniego doświadczenia filmowego na dużym ekranie. Sprawia, że aktorstwo wygląda na takie proste. Naprawdę podobała mi się jej urocza postać Jeon Seol i to, jak udało jej się mieć, przysłowiową, chemię ze wszystkimi postaciami w dramacie.
I oczywiście nie możemy zapomnieć o Go Kyung Pyo. W ciągu ostatniego roku naprawdę wyrobił sobie markę na małym ekranie. Zagranie w przebojowym dramacie „Don’t Dare To Dream” i zdobycie roli u boku Yoo Ah In w tym dramacie jest samo w sobie godne szacunku. Widzę już po jego postaci w tym dramacie jako autora-widmo Yoo Jin Oh, że całkiem dojrzał od czasów „Reply 1988”.
- Bromans
Bromanse są dość popularne od jakiegoś czasu w świecie K-dramy. Zdecydowanie nie można tego przeoczyć w tym dramacie, ponieważ ta dwójka jest przezabawnie ujmująca. Coś w ich chemii, kiedy są razem na ekranie, jest urzekające — może nawet bardziej niż główna para. Oglądanie ich relacji miłość/nienawiść jest zabawne, zwłaszcza że Yoo Jin Oh wydaje się podążać za Han Se Joo jak szczeniak — i mam na myśli to dosłownie.
- Temat
Uwielbiam to, że ten dramat kręci się wokół pisarzy i książek. Ma tak potężne przesłanie nadziei i pokonywania przeszkód. Cały pomysł, że „pióro jest silniejsze niż miecz” i możliwość zmiany samego pisania, tak mocno rezonuje w tym dramacie. Pasja Han Se Joo do wyrażania swoich myśli i uczuć poprzez swoją pracę jest bardzo inspirująca, zwłaszcza podczas retrospekcji z czasów, gdy Korea była rządzona przez Japonię.
Nacisk na tę kwestię nie może być bardziej prawdziwy w tym dramacie, szczególnie dla Han Se Joo. Dostałem gęsiej skórki, widząc, jak bardzo Se Joo ceni i pielęgnuje swoją umiejętność pisania.
Koniecznie obejrzyj tę naprawdę fajną dramę.